هفتم صفر به روایتی شهادت غریبانه کریم اهل، امام حسن مجتبی(ع)
مكن اى آسمان روشن چراغ ماه را كزكين چراغ لاله شد خاموش در صحن چمن امروز
گهى گريیم ز داغ جانگداز حضرت خاتم گهى نالیم چونى درسوگ فرزندش‌حسن امروز
امروز 23 شهریور 1400 ه.ش. برابر با 7 صفر 1443 ه. ق. است که به روایتی مصادف با شهادت امامی مهربان از سلاله‌ی پاک پیامبر رحمة، حضرت حسن ابن علی(ع) در 7 صفر سال 50 ه.ق. است. در خصوص شهادت سبط اکبر پیامبر(ص)امام مجتبی(ع) در ماه صفر، بین راوایان و محدثین شیعه اختلافی وجود ندارد، لکن درباره‌ی روز شهادت امام سه قول یعنی آخر ماه صفر، ۲۸ صفر و ۷صفر مطرح شده است.
ایشان که متولد سال سوم هجرت هستند، در هفت سال نخست عمر مبارکشان، محضر حضرت محمد(ص) را درک کردند و از تربیت و تعالیم حضرتش بهره‌مند شدند. امام کریمان(ع) تا سن 37 سالگی در معیت پدر بزرگوارشان، حضرت علی(ع)، به فرگیری فرامین الهی همّت گماردند ولی با شهادت امام متقیان، رسالت گرانبار هدایت جامعه اسلامی و نشر و گسترش قوانین قرآن و سنت پیامبر (ص) بر عهده امام حسن (ع) قرار گرفت. مسلمانان پس از شهادت حضرت علی (ع) با امام حسن (ع) بیعت کردند. پذیرش مقام امامت و منصب خلافت توسط امام حسن مجتبی(ع) همزمان با دوره‌ی حکومت غاصبانه‌ی معاویه بن ابوسفیان بود.
معاویة که پایه حکومتداری‌اش را مکر و عوام فریبی تشکیل می‌داد با مشورت‌های عمرو عاص، در جریان تضییع حق امام مجتبی(ع)، فریب غالب شد و خلافت را در قبضه‌ی دستان ظالم خود نگه داشت و به طور دائم به کارشکنی و مخالفت با امام می‌پرداخت. امام حسن(ع) با مشاهده‌ی فشارهای معاویة و شکاف بین سپاهیان درنتیجه‌ی نفوذ مکارانه‌ی حکومت اموی، اساس حقانیت دین اسلام را در خطردیدند و با توجه به مصالح مسلمانان، راه دیگری غیر از پذیرش اجباری صلح معاویه نداشتند. ترس و هراس امویان از محبوبیّت حضرت نزد مردم حتی با این صلح هم کاهش نیافت و بدین سبب با توطئه‌ای ناجوانمردانه، امام را به شهادت رساندند.
شیعیان، امام حسن(ع) را « کریم اهل بیت » گویند. امام حسن مجتبی(ع) عملا اهل جود، کرم و توجه به فقرا و محرومان بودند به «کریم» موصوف شد و صفت کرامت و کریم درباره ایشان ویژه گشت و البته این به معنای آن نیست که امامان دیگر کریم نبودند؛ همه ائمه معصومین(ع) کریم بودند، اما همانطور که امام ششم به صادق، امام هفتم به کاظم یا امام هشتم به صفت رضا شهرت نیک یافته‌اند، صفت کریم بودن امام مجتبی، صفات دیگرشان را تحت الشعاع قرار داده و به آن موسوم و موصوف گشته‌اند.
معمولاً زمانی که یک صفت تا درجه‌ی بالا و قابل ستایشی در انسان به صورت خاص و زیبا تجلی کند، مردم او را به همین لقب می‌خوانند. یکی از صفات ستودنی، کریم بودن است. شخصی به صفت «کریم» متصف می‌شود که بخشنده و اهل کرم باشد. این صفت، که از القاب خداوند است، به زیبایی در وجود نازنین امام حسن(ع) تجلی کرده بود. امام حسن(ع) مظهر صفت «کریم» خداوندهستند. از کرامات زبانزد امام می‌توان انفاق اموال در راه خدا را برشمرد؛ حضرت مجتبی(ع) دوبار همه دارایی خویش و سه بار نصف مال خود را در راه خدا انفاق و احسان کردند. از دیگر کرامات حضرت دعوت به مهمانی و پوشاندن لباس، آزاد کردن برده در برابر یک شاخه گل و عدم رد درخواست نیازمندان بود.
با مطالعه‌ی زندگی و سیره‌ی تربیتی ائمه (ع)، پی به درس‌هایی در زندگی، رفتار و گفتار این بزرگواران خواهیم برد که همچون کشتی نجات، انسان را در تلاطم‌های زندگی حفظ می‌کنند و قطعا ریشه‌ی شجره‌ی محبت اهل بیت را در همه‌ی انسان‌های حق‌طلب استوار خواهد. محبت اهل بیت(ع) شرط ورود به بهشت است، اما به گفته‌ی مرحوم شریعتی، محبت باید بعد از معرفت ایجاد شده باشد تا نجات‌بخش شود و این گونه محبت است که انسان را حفظ می‌کند.
گردآوری: بیگلری
منابع:
https://b2n.ir/p42481
گزارش