سیزده‌رجب، زادروز یگانه مولود کعبه عظیم‌الشأن، امام علی(ع)
روز سیزدهم ماه رجب برابر با سه شنبه 26 بهمن 1400 است که در تقویم کشورمان ولادت امام على(ع) می‌باشد.
به دلیل اینکه حضرت علی(ع)، اباالاحرام هستند، به یمن این میلاد و با هدف بزرگداشت مقام پدر، سیزده رجب در ایران اسلامی به نام روز پدر نامگذاری شده است. بنا به نوشته مورخين، امام اول شیعیان، امام على(ع) در روز جمعه 13 رجب سال سىام عام الفيل، يعني 23 سال پيش از هجرت پیامبر اکرم(ص)، و در خانه‌ی مقدس خدا(کعبه) متولد شدند. القاب مشهور آن حضرت " اسدالله، مرتضى، اميرالمؤمنين و اخو رسول‌الله" و كنيه‌های ايشان نيز "ابوالحسن و ابوتراب" می‌باشند.
بانو فاطمه بنت اسد، مادر اولین امام برحق(ع)، خداپرست بودند و با دين حنيف ابراهيم زیستند و بی‌وقفه با مناجات به درگاه خداوند تقاضا می‌نمودند كه وضع اين حمل را بر او آسان گرداند. مادر امير المؤمنين(ع)، در حالی كه هنگام تولد فرزندش فرا رسيده بود با تشرف به زیارت کعبه، با خداوند مهربان چنین به راز و نیاز مشغول گشتند: " خدايا من به شما و به آن چه از رسولان و كتاب‌ها از جانب تو آمدهاند ايمان دارم و سخن جدم ابراهيم خليل(ع) را تصديق می‌كنم و اوست كه اين بيت عتيق را بنا نهاده است. به حق آن كه اين خانه را ساخته و به حق مولودى كه در شكم من است ولادت او را بر من آسان گردان " .
در اين هنگام به فرمان خداوند، ديوارهای خانه‌ی خدا (كعبه) شكافت و فاطمه به درون محترم‌ترین خانه‌ی گیتی گام گذارد و سپس ديوار به هم بر آمد. فاطمه پس از سه روز بيرون آمد و در حالی كه اميرالمؤمنين(ع) را در بغل داشت، گفت من به خانه خدا وارد شدم و از ميوههاى بهشتى و بار و برگ آن‌ها خوردم و چون خواستم بيرون آيم هاتفى ندا كرد: " اى فاطمه نام او را على بگذار كه او على است و خداوند على الاعلى می‌فرمايند: " من نام او را از نام خود گرفتم و به ادب خود تأديب‌اش كردم و او را به غامض علم خود آگاه گردانيدم و اوست كه بت‌ها را در خانه من می‌شكند و اوست كه در بام خانهام اذان می‌گويد و مرا تقديس و پرستش می‌نمايد. خوشا بر كسی كه او را دوست داشته باشد و فرمانش را اطاعت كند و واى بر كسى كه با او دشمنی كرده و از او نافرمانی كند" . و چنين گزینش مهمی منحصر به فردى كه براى على(ع) در اثر ولادت در درون كعبه حاصل شده است برای هیچ یک از ابنا بشر تکرار نشده است. پدر امام علی(ع) هم ابوطالب‌بن‌عبدالمطلب(ع) بود كه برادر عبدالله‌بن‌عبدالمطلب، پدر حضرت محمد(ص)، بود. ابوطالب کسی بود که بعد از مرگ عبدالمطلب سرپرستى حضرت محمد (ص) را بر عهده گرفت و چون آن حضرت به پیامبری رسید از او حمایت نمود.
زمانی که حضرت علی ۶ ساله بودند پدرشان، ابوطالب، که ریاست بنی‌هاشم را بر عهده داشت، دچار مشکل مالی گردید. حضرت محمد(ص) که خود در کودکی تحت سرپرستی ابوطالب قرار گرفته بودند و در این زمان سنشان از ۳۰ سال گذشته بود، برای سبک‌کردن بار عائلهٔ وی به او پیشنهاد کردند که سرپرستی حضرت علی(ع) را او بر عهده بگیرد. ابوطالب پذیرفت و بدین ترتیب حضرت علی(ع) از کودکی در خانهٔ حضرت محمد(ص)، تحت نظر او قرار گرفت. همچنین هنگامی که حضرت محمد(ص) اعلام دریافت وحی الهی را نمودند، حضرت علی که در آن زمان ۱۰ ساله بودند به او ایمان آوردند و مسلمان شدند.
بی‌تردید حضرت علي (ع) شخصيتي بزرگ و بي‌بديل است که در طول تاريخ همواره مورد مدح و ستايش بزرگان و متفکران قرار گرفته‌اند. جرج جرداق، نویسنده مسیحی عرب، در کتاب خود در تکریم شخصیت امام علی(ع) چنین می‌نويسد: «در نظر من، فرزند ابوطالب ( ع) نخستين مرد عرب بود که با روح کلی، يار و همنشين بود. علی( ع) شهيد عظمت خود شد. او در حالی درگذشت که نماز را در ميان دو لب داشت، او با دلي سرشار از عشق خدا در گذشت. تازيان ( عرب‌ها ) قدر و مقام راستين وی را نشناختند تا آن که از همسايگان پارسی آنان مردمانی برخاستند که گوهر و سنگريزه را به خوبي از يکديگر باز شناختند».
بهره‌مندی از نگاه عمیق و پرورش یافته ابوتراب در محضر الهی از طریق خواندن احادیثشان می‌تواند نگاه انسان را به زندگی تغییری زیبا و البته شگرف و انسان‌ساز دهد. نمونه‌ای از این رهنمودهای گرانبها را در این حدیث می‌خوانیم: " از گنج‌های بهشت نیکی کردن و پنهان نمودن کار [نیک]و صبر بر مصیبت‌ها و نهان کردن گرفتاری‌ها (یعنی عدم شکایت از آن‌ها) است " .
گردآوری: بیگلری
منابع:
گزارش