آوای شادمانی اهل ارض و سماء در فرخنده میلاد مولود کعبه(ع)

حضرت علی(ع) در سیزدهمین روز رجب سال سی ام عام الفیل ( 10 سال قبل از بعثت و 23 سال قبل از هجرت حضرت محمد(ص)) در شهر مکه در خانه امن خداوند، کعبه عظیم الشأن، دیده به جهان گشودند. امام المتقین، مولود عظیم الشأن کعبه، پسرعمو و جانشین حضرت ختمی مرتبت (ص)، اولین امام شیعیان و دومین معصوم عالم امکان، همسر گرامی حضرت فاطمه زهرا (س) و پدر بی بدیل ائمه معصومین (ع) می‌باشند. خاندان بنی هاشم از لحاظ فضایل اخلاقی و صفات عالیه انسانی در قبیله قریش ودیگر طوایف عرب، زبانزد خاص و عام بوده است. فتوت، مروت، شجاعت و بسیاری از فضایل دیگر اختصاص به بنی هاشم داشته و هر یک از این فضایل در مرتبه عالی در وجود مبارک حضرت امام علی (ع) متجلی بود. ولادت آن حضرت (ع) به شکل عجیب و بی سابقه ‏اى، در درون خانه کعبه به وقوع پیوست. معجزه آسمانی که هرگز در تاریخ بشریت سابقه نداشته و بعد از آن نیز تکرار نشده است. فاطمه بنت اسد برای به دنیا آوردن فرزندش، راه مسجدالحرام را در پیش گرفت و خود را به دیوار کعبه نزدیک ساخت. لحظه‌ای نگذاشت که دیوار جنوب شرقی کعبه شکافته شد. فاطمه بنت اسد وارد خانه کعبه شد و دیوار به هم پیوست. فاطمه تا سه روز در شریفترین مکان گیتی میهمان خدا بود تا نوزاد عزیزبه دنیا آمد. سپس همان شکاف دیوار کعبه دوباره گشوده شد و فاطمه بنت اسد به همراه مولود ارجمندش بیرون آمد و گفت: «پیامی از غیب شنیدم که نامش را علی بگذار». حضرت امام علی (ع) تا سه سالگی را نزد پدر و مادر خویش به سر برد و بسیار مورد تکریم و احترام آنان بود. از آنجا که خداوند متعال مقدر فرمودند امام علی(ع) به کمالات بیشتری نائل آید، پیامبر اکرم (ص) وی را از بدو تولد، تحت تربیت غیر مستقیم خود قرار دادند. در سن شش سالگی امام علی (ع)، بر اثر قحطی و خشکسالی عجیبی که در مکه اتفاق افتاد، ابوطالب پدر گرامی امام علی (ع) و عموی پیامبر اسلام (ص)، با تأمین هزینه سنگین زندگی چند فرزند روبرو شد و پیامبر اسلام (ص) با مشورت عموی خود ـ عباس ـ توافق کردند که هر یک از آنان فرزندی از فرزندان ابوطالب را نزد خود ببرند تا گشایشی در کار ابوطالب باشد. بر این اساس عباس، جعفر را و پیامبر (ص) هم علی (ع) را به خانه خود بردند و از آن پس حضرت علی (ع) به طور کامل در کنار ایشان و تحت سرپرستی و پرورش مستقیم آن حضرت (ص) درآمد. امام المتقین (ع)نخستین فرد ایمان آورنده به پیامبر گرامی اسلام (ص) می‌باشند.پس از سه سال دعوت مخفیانه پیامبر، پیک وحی، فرمان دعوت همگانی را از سوی پروردگار ابلاغ نمود. پیغمبر(ص) در ضیافتی برای دعوت خویشان نزدیک خود به اسلام از حاضران سه مرتبه سؤال فرمودندکه: «چه کسی از شما مرا در این راه کمک می‌کند تا برادر و وصی و نماینده من در میان شما باشد؟»، و حضرت علی (ع) تنها کسی بودند که از جای خود بلند شد و پاسخ داد: «ای پیامبر خدا! من تو را در این راه یاری می‌کنم.»، و پیامبر فرمودند: «ای خویشاوندان و بستگان من! بدانید که علی (ع) برادر و وصی و خلیفه پس از من در میان شماست»[1]. حضرت دارای کنیه‌ها و القاب مختلفی هستند؛از جمله، ابوالحسن، ابوتراب (به دلیل سجده‌های طولانی)،ابوریحانتین (پدر دو ریحانه بهشت، امام حسن (ع) و امام حسین (ع))،مرتضی، امیرالمؤمنین، یعسوب الدین (مالک و رئیس و حاکم دین)، یعسوب المؤمنین (آقا و رئیس مومنان)، اسدالله و اسدالله الغالب (شیر خدا)، حیدر و حیدر کرار (شیر بیشه ایمان)، سید العرب، سید المسلمین، امام المتقین، مولی الموحدین و کاشف الکرب (برطرف کننده غم). پیامبر پس از اتمام مراسم حج سال 10 هجرت (حجة الوداع(،در راه برگشت در محلی به نام غدیر خم بر اساس فرمان الهی دستور توقف دادند تا رسالتشان را به اتمام برسانند. پس از نماز ظهر با ایراد سخنرانی، دست مبارک حضرت علی (ع) را بالا گرفتند وبه عنوان مولا و رهبر پس از خود معرفی کردند. پس از کشته شدن خلیفه سوم در ذی الحجه سال ۳۵ ه. ق. در مدینه مردم با حضرت بیعت کردند و ایشان را به خلافت برگزیدند. امام علی(ع) در مدت حکومت خود (به مدت ۴ سال و ۹ ماه)، سیرت پیامبر اکرم (ص) را عملی و به اجرای عدالت و اصول اسلامی پرداخت. حضرت درباره اجر کار نیک می فرمایند: « کوتاهی در کار نیک با یقین به پاداش آن، زیان است؛ و از کمال سعادت، تلاش در راه مصلحت عموم مردم است».

[1] - https://b2n.ir/ N54851