4 دی، میلاد عیسی بن مریم(ع)
4 دی ماه برابر با بیست و پنجم دسامبر، سالروز تولد پیامبر صلح و دوستی، عیسی مسیح(ع) است.
پیامبری که به تصریح قرآن کریم، بدون پدر و از مریم، مادری باکره و پاک‌دامن که تمام زندگی خود را به عبادت و بندگی خداوند گذراند، مهمان دنیا شد. واژه‌ی «مسیح»،به معنای نجات‌دهنده است. ایشان از پیامبران الوالعزم و صاحب کتاب انجیل هستند. «بیت اللحم» در جنوب اورشلیم محل تولد وی ثبت شده است. در قرآن، نام حضرت مسیح بیست و سه مرتبه با اسم «عیسی»، یازده بار با نام «مسیح» و دو مرتبه با وصف «ابن مریم» آمده است. از آنجا که نسب حضرت مریم (س) بنا بر بعضی اقوال به حضرت سلیمان و از طریق ایشان به حضرت یعقوب می‌رسد، حضرت عیسی(ع) نیز از انبیاء بنی اسرائیل (فرزندان حضرت یعقوب (ع)) محسوب می‌شود.
خداوند در قرآن عظیم،آیه 59 سوره مبارکه‌ی آل عمران، خلقت عیسی(ع) را برای بشر واکاوی کرده‌اند: " إِنَّ مَثَلَ عِيسى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ... آدم به عنوان اولین انسان روی زمین، بدون دخالت پدر و مادر خلق شد؛ خلقت عیسی سختتر از آفرینش آدم نبود. او پدر و مادر نداشت و همان خدايى كه آدم را بدون پدر و مادر آفريد، قادر خواهد بود كه عيسى‌بن‌مريم(ع) را بدون پدر خلق کند. از این جهت آفرينش حضرت عيسى(ع) مانند آفرينش حضرت آدم(ع) است. اگر عيسى بدون پدر از مادر متولّد شد، حضرت آدم بدون آنكه پدر و مادرى داشته باشد به دنيا آمد " . یعنی اگر مسيح(ع) بدون پدر به دنيا آمد، جاى تعجب نيست، و دليل بر فرزند خدا يا عين خدا بودن نمىباشد، چون خلقت آدم(ع)، از اين ماجرا نیز شگفتانگيزتر بود، او بدون پدر و مادر به دنيا آمد و اين گونه كارها برای خداوند دشوار نيست. به همین دلیل زمانی که حضرت مریم(ع) اظهار می‌کند که چگونه براى من پسرى خواهد بود، قرآن درآیه‌ی 21سوره‌ی مریم در جواب این بانوی عابد می‌فرمایند: " قالَ كَذلِكِ قالَ رَبُّكِ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ وَ لِنَجْعَلَهُ آيَةً لِلنَّاسِ وَ رَحْمَةً مِنَّا وَ كانَ أَمْراً مَقْضِيًّا: گفت چنين است پروردگارت فرموده است: اين كار بر من آسان است و [فرزندى بدون ازدواج به او بخشيد] براى اين كه او را نشانهاى [از قدرت خود] براى مردم و رحمتى از سوى خود قرار دهيم و اين كار شدنى است).
خداوند در آیه‌ی 50سوره مومنون، یک بار دیگر خلقت حضرت عیسی(ع) را یکی از نشانه‌های قدرت خود بیان و می‌فرمایند: " وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً: ما فرزند مريم و مادرش را نشانهاى از عظمت و قدرت خود قرار داديم ". تعبير به «ابن مريم» بجاى «عيسى» براى توجه دادن به اين حقيقت است كه او تنها از مادر و بدون دخالت پدر به فرمان پروردگار متولد شد، و اين تولد خود از آيات بزرگ قدرت پروردگار بود و از آنجا كه اين تولد استثنايى رابطهاى با عيسى و رابطهاى با مادرش، مريم، دارد هر دو را به عنوان يك آيه و نشانه برمىیشمرد چرا كه اين دو (تولد فرزندى بدون دخالت پدر و همچنين باردار شدن مادرى بدون نیاز به هیچ پدری) به راستی يك حقيقت اما با دو نسبت متفاوت بودند.
خدای متعال در سوره‌ی مبارکه‌ی مریم تصویر شگفت‌انگیزی از حضرت مسیح (ع) را در پیش روی جامعه انسانی قرار می‌دهد. در آیات ابتدایی سوره‌ی مریم به ویژه آیه‌ی 30، خدای متعال در توصیف این حضرت ایشان را با هفت ویژگی ممتاز( 1- بنده خدا (قالَ إِنِّی عَبْدُ اللَّهِ) 2- دارنده کتاب هدایت، برنامه سعادت و صاحب شریعت (آتانِیَ الْکِتابَ) 3- پیامبر و فرستاده خدا (وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا) یعنی نهادن بار مسؤولیت و هدایت امت بر دوش ایشان 4- وجود مسیح مایه خیرات و برکات (وَ جَعَلَنِی مُبارَکاً أَیْنَ ما کُنْتُ) 5- اطاعت‌کننده فرمان الهی (وَ أَوْصانِی بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ ما دُمْتُ حَیًّا) 6- بزرگداشت و تکریم والدین (وَ بَرًّا بِوالِدَتِی) تکریم مادر نمودی عینی از اخلاق‌مداری و انسان‌دوستی حضرت مسیح(ع) 7- پرهیز از هرگونه ظلم و بیدادگری (وَ لَمْ یَجْعَلْنِی جَبَّاراً شَقِیًّا)) معرفی می‌فرماید؛ اوصاف زیبا و ارزشمندی که اگر در وجود هر انسانی قرا داشته باشد سعادت ابدی و جاودان را برای خود به ارمغان خواهد آورد.
از دید قرآن آفرينش او مانند حضرت آدم(ع) است و امری عجیب نیست. قرآن در آيات متعدد مسیح را فرزند حضرت مريم(س) معرفى كرده‌اند تا پاسخى به مدعيان الوهيت حضرت عيسى(ع) باشد. قرآن با ذکر القابی پرمعنی، مقام و شخصیتی متعالی از حضرت عیسی(ع) را به تصویر کشیده است. برخی از این القاب عبارتند: از«زَکّیّ»،«جَعَلَنی مُبارَکاً»، «قَولُ الحَقّ»، «وَجیهَاً فِی الدُنیا وَ الاخِرة»، «مِنَ المُقرَبین«، «کَلمَة اللهِ»، «رُوحٌ مِنَ اللهِ»، «رَسوُلُ الله». همچنین در آیه 85 سوره انعام وی را در زمره صالحان قرار داده است: " وَ زَكَرِیَّا وَ یَحْیى وَ عیسى وَ إِلْیاسَ كُلٌّ مِنَ الصَّالِحینَ». این قبیل توصیف‌ها نشان از عظمت و بزرگی آن حضرت دارد.
قرآن بخشی از سرگذشت حضرت مسيح و مواهبی را كه خداوند به ایشان عطا کرده‌اند، درآیه‌ی 110 سوره مائده،بیان می‌نماید: " خداوند خطاب به مسیح(ع) می‌فرمایند: «ِذْ قالَ اللَّهُ يا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَ عَلى والِدَتِكَ» بياد بياور هنگامى را كه خداوند به عيسى بن مريم فرمود: نعمتى را كه بر تو و بر مادرت ارزانى داشتم متذكر باش). از برجسته‌ترین عنایات خاص خداوند در حق حضرت عیسی(ع) می‌توان به این موارد اشاره کرد: 1- تقویت با روح القدس« إِذْ أَيَّدْتُكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ» 2- سخن گفتن درگهواره« تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَ كَهْلًا» 3- تعلیم حکمت، تورات و انجیل« وَ إِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ التَّوْراةَ وَ الْإِنْجِيلَ» 4- زنده کردن پرندگان به اذن خدا« وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي فَتَنْفُخُ فِيها فَتَكُونُ طَيْراً بِإِذْنِي » 5- شفای بیماران خاص« وَ تُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ بِإِذْنِي » 6- زنده کردن مردگان« وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتى بِإِذْنِي » 7- حمایت در برابر بنی اسرائیل که خداوند در ادامه آیه می‌فرماید: من در برابر اين همه هياهو و دشمنان سر سخت و لجوج تو را حفظ كردم تا دعوت خود را پيش ببرى « وَ إِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرائِيلَ عَنْكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَقالَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ ».
حضرت عیسى (ع) همچنان بنى اسرائیل را به توحید، خداپرستی و شریعت جدید دعوت کرد تا هنگامی که از ایمان آوردنشان مأیوس گردید و زمانی که طغیان مردم را مشاهده نمود و استکبار کاهنان و احبار یهود را از پذیرفتن دعوتش مشاهده کرد، از میان تعداد اندکی که به وى ایمان آورده بودند چند نفر حوارى را انتخاب کرد تا او را در راه خدا و تحقق توحیدپرستی یاری رسانند. اما یهود به قصد قتل ایشان بر آن حضرت شورید، ولى خداى تعالى او را از دست یهود نجات داد و به سوى خود بالا برد و بدین‌گونه مسأله‌ی عیسى (ع) براى یهود مشتبه شد؛ بعضى گمان کردند که او را کشتند و بعضى دیگر پنداشتند که به دارش آویختند. پروردگاردر این مورد می‌فرمایند: نه آن بود و نه این، بلکه امر بر آنان مشتبه شد( سوره آل عمران/ ۴۵-۵۸، سوره زخرف/ ۶۳-۶۵، سوره صف/ ۶-۱۴، سوره مائده/ ۱۱۰-۱۱۱، سوره نساء/ ۱۵۷).
ولادت حضرت عیسی (ع) ولادتی خاص است. مطابق با قرآن کریم خداوند به حضرت مریم(س) که معتکف در مسجد بودند بشارت دادند که به زودی صاحب فرزندی می‌گردد که از مقربان درگاه الهی خواهد شد. سپس خداى تعالى روح را (که یکى از فرشتگان بزرگ قادر متعال است) نزد حضرت مریم(س) فرستاد و روح به شکل بشرى در برابر مریم مجسم شد و به او گفت که فرستاده‌اى از نزد معبودش است، و پروردگارش وى را فرستاده‌اند تا به اذن خداوند به وی بشارت فرزند پسری مبارک را بدهد، پسرى بدون پد، و او را بشارت داد به این که بزودى از پسرش معجزات عجیبى ظهور می‌کند و نیز خبر داد که خداى تعالى بزودى او را به روح القدس تأیید می‌نمایند، کتاب، حکمت، تورات و انجیلش می‌آموزند و به مقام پیامبری می‌رساند، سپس به سوى بنى اسرائیل گسیلش می‌دارد؛ رسولى داراى آیات روشن و بیدارگر. فرستاده باری تعالی به مریم(س) از شأن پسرش و سرگذشت او خبر داد. مریم، که بیمناک از سرزنش اطرافیان بود و درد متولد شدن فرزند را تجربه می‌کرد، سپس به مکانى دور منتقل شد تا فرزند را به دنیا آورد. در این هنگام ندا شنید که:" غم مخور که پروردگارت پائین پایت نهر آبى قرار داده، تنه درخت را تکان بده تا پى در پى خرماى نورس از بالا بریزد، از آن خرما بخور و از آن آب بنوش و از فرزندى چون من خرسند باش، اگر از آدمیان کسى را دیدى، بگو من براى رحمان روزه گرفته‌ام و به همین جهت امروز با هیچ انسان سخن نمی‌گویم " . مریم پس از تولد فرزند، در حالی‌که او را در آغوش داشت سپس به میان مردم آمد. آن‌ها وقتى او را به این حال دیدند، شروع کردند از هر سو به وى طعنه زدند و او را سرزنش نمودند . مریم، که به امر پروردگار سکوت اختیار کرده بود، به نوزاد خود اشاره نمود. مردم گفتند: ما چگونه با کسى سخن گوئیم که کودکى در گهواره است، در این جا عیسى(ع) به سخن آمد و گفت: من بنده خدا هستم، خداى تعالى به من کتاب داد و مرا پیامبرى از پیامبران کرد و هر جا که باشم با برکتم کرد و مرا به نماز و زکات سفارش کرد، مادام که زنده باشم بر احسان به مادرم سفارش فرمود و مرا نه جبار کرد و نه شقى، و سلام بر من روزى که به دنیا آمدم و روزى که می‌میرم و روزى که زنده برمی‌خیزم " .
گردآوری: بیگلری
منابع:
https://b2n.ir/d06399
گزارش