امام رئوف وآوای ارادت مشتاقان به سفیر هدایت،قبله هشتم (بخش 1)
یازدهم ذی القعده، آخرین روز دهه ی کرامت، مزیّن به نام امام رئوف، ضامن آهو، علی بن موسی الرضا(ع) می باشد.
امام رضا علیه السلام در 11 ذی القعده 148 ه.ق. در مدینه متولد شدند. پدر آن حضرت امام موسی بن جعفر(ع) و مادرشان نجمه خاتون می باشد. پیشوای هشتم (ع) شیعیان پس از شهادت پدر بزرگوارش امام کاظم (ع) عهده دار مقام امامت شدند. امامت آن بزرگوار همچون امامت دیگر پیشوایان علیهم السلام، از جانب خدا و به تعیین و تصریح پیامبر (ص) و معرفی پدر گرامی اش صورت پذیرفت. امام رضا (ع) در 35 سالگي پس از شهادت پدرش امام موسي‌كاظم (ع) به مقام امامت شيعيان نايل آمد و در 55 سالگي در خلافت مأمون عباسي و با توطئه وي در خراسان مسموم و در صفر سال 203 قمري به شهادت رسيدند. كنيه آن حضرت، ابوالحسن است و چون كنيه امام موسي بن جعفر (ع) نيز ابوالحسن بود، كنيه امام رضا (ع) را ابوالحسن ثاني مي‌گويند. لقب‌هاي شريفشان عبارتند از: رضا، صابر، رضي، وفي، فاضل و صديق. اما لقب "رضا" شهرت بيشتري دارد و ایشان را به این دلیل "رضا" ناميدند كه پسنديده خدا در آسمان و مورد خرسندي پیامبر(ص) و ائمه اطهار (ع) در زمين بودند و دوستان و دشمنان جملگی وی را می ستودند. چهار تن از امامان(ع) که عبارتند از حضرت علی(ع)، علی بن الحسین(ع)، علی بن موسی الرضا(ع) و علی النقی(ع) به نام "علي" ناميده شده‌اند.
امام هشتم مانند سایر ائمه اطهار علاوه بر ولایت تشریعی، ولایت تکوینی دارند، یعنی به اذن و قدرت الهی می توانند در تمام امورهستی تصرف کنند؛ در یک جمله می توان گفت آن بزرگواران برگزیدگان خداوند وصاحب کرامات می باشند، اما از آن جایی که بنده و مطیع محض خدا هستند، بدون خواست خدا هیچ کاری انجام نمی دهند و بنا بر حکمتی که خداوند به آنان عنایت فرموده اند عمل می کنند. ضمانت آهو و بارش باران در خشکسالی خراسان دو نمونه از معروفترین کرامات شمس الشموس(ع) می باشند.حضرت رضا که به زیور فضایل اخلاقی به ویژه رأفت و انساندوستی آراسته بودند در حدیثی تأکید می فرمایند: « بهترین و نیکوترین زندگی از آن کسی است که زندگی دیگران در کنار زندگی او تأمین شود».
مهمترین دوره حیات زندگى امام رضا(ع) موضوع ولایتعهدى آن حضرت است؛ موضوعی که به سبب آن حضرت مجبور شدند از شهر مدینه به مرو سفر کنند و پس از مدتی، آتش بدخواهی مأمون منجر به شهادت امام شد. مأمون همچون سایر خلفای غاصب آگاه بود که حضور ائمه(ع) برای تداوم حکومتش تهدیدی جدّی می باشد. در مبارزه با اهل بیت(ع)، مأمون، برخلاف خلفای پیشین، راه جدیدی را انتخاب نمود. مأمون به جای زندان، با خدعهی پیشنهاد «ولایتعهدی» تلاش کرد تا فشار حداکثری را به امام وارد آورد. سخنان مأمون در پاسخ به اعتراض اطرافیانش به این انتخاب و همچنین خودداری امام ا ز پذیرش این منصب بیانگر اهداف و نیّات شوم او است؛ خلاصه ی اهداف مأمون عباسی بدین ترتیب هستند: جذب یاران و شیعیان امام به طرف خود، پذیرفتن مشروعیت حکومت عباسیان توسط علویان، کنترل اعمال و رفتار امام رضا(ع)، خدشه وارد آوردن به مقام و منزلت امام در نزد شیعیانشان و سرکوب قیامهای علویان.
پژوهش و تألیف: بیگلری
گزارش